dinsdag 31 december 2013
Terugblik Middewinterstappen 2013
Lunch
De Buurman | Silvolde
Groot Nibbelink | Sinderen
Klik hier voor diaschouw>
SEE YOU-tours | Middewinterstappen 2013
Later deze dag meer foto's van de bijzondere 21ste Middewinterstappenwandeling die ons door het meest zomerse landschap voerde dat we ons kunnen herinneren in die 21 jaar dat we op de 30ste december wandelen; maar waarvan we wisten dat dat moment zou kunnen komen, gezien de reeds eerder voorspelde klimaatcrisis.
De Koninck in Varsseveld
Varsseveld Offline | 27-12-13 | de 'Olde Mölle
De bollekes van De Koninck hebben Varsseveld bereikt. Heeft Varsseveld de banden met Antwerpen nauwer aangehaald?
Zie anders ook Charmantwerpen>
maandag 30 december 2013
Viltverhalen
Vrijdag 27 december 2013 | d'Olde Mölle | Otto Willemsen: 'Kearl, kearl, kearl, wat 'n kearltjen.'
zondag 29 december 2013
Morgen | Middewinterstappen 2013
Start Koffieboerdij Groot-Nibbelink, 10:30 (eventueel inschrijven voor voedzame maaltijd na afloop) plm. 15 km door een 'winters' landschap omgeving Sinderen. Organisatie: Stichting Eeuwig Erbarmen.
zaterdag 28 december 2013
Door Achterhoekse Ogen | Winter
Winter
Het jaar dertien, het was me het jaartje wel. Nu ben ik niet
bepaald een beoefenaar van de kabbalistiek. Iemand die geheime boodschappen
denkt te zien als zijn horloge stil staat op 13 over 1, de 12e
december 2013. Niets daarvan! Maar
het was wel een en al onheil de afgelopen twaalf maanden. Werkloosheid bij mijn
lief werd gelukkig afgewend, maar nog geen twee dagen later werd ik wel zelf
slachtoffer van de recessie. Mijn baan bij de provinciale organisatie voor
cultuureducatie werd om bedrijfseconomische redenen, zoals dat dan zakelijk
heet, opgeheven. De aangekondigde bezuinigingen bij de provincie kwamen nu wel
heel dicht bij de wortel. Ik troostte me met de gedachte niet het enige
slachtoffer te zijn. De crisis is immers al langer aan de gang.
In december was het dan zo ver; ’de dag die je wist dat zou
komen’ ruim de helft neemt afscheid van de organisatie. De
personeelsvereniging, waarvoor ik ooit de naam ‘Ontroerend goed’ bedacht,
organiseerde een ‘bonte avond’. Collega’s verzorgden een vijfgangendiner dat
ontregeld werd met persoonlijke artistieke uitingen. De overhandiging van een
fotoboek, dat door de knappe aanéénschakeling van gebeurtenissen een uniek
zelfportret van het bedrijf is geworden. Vooral door de terugblik op de
tentoonstellingreeks van de zogenaamde ‘Kale muren commissie’. Die regelmatig
door de jaren heen het personeel had uitgedaagd middels fotografie iets van
zichzelf te laten zien aan de wanden van onze kantoren; kunst uit
privécollecties, interieuropnames die weer werden gebruikt voor prachtige collages, vakantieherinneringen. Ook
het ultieme eind; een overhandiging
van het kleinood, een beeld van kunstenaar Erik Buijs, dat in een
beperkte oplaag was gegoten droeg bij aan het onvermijdelijke afscheid. Het gaf
zelfs een koninklijk tintje; daags erop zie ik in de krant dat zijn beelden
inmiddels ook de collectie van prinses Beatrix zijn binnen gedrongen.
Ik bedenk me dat de club een geweldige klus heeft geklaard.
Verdriet in dragelijke banen leidde. Emotie transformeerde. De kracht van kunst
liet zich weer eens zien. Wellicht iets voor andere personeelsverenigingen, om
de ‘participatiemaatschappij’ werkelijk kleur en inhoud te geven? Zie ik hier
een wenkend perspectief aan de horizon om de twee jaar naar mijn pensioengerechtige
leeftijd te overbruggen?
De euforie houdt ruim een week aan. Tot vorige week
zaterdag. Een krantebericht brengt me helemaal weer naar anno hodie. Zo’n
beetje alle projecten die de Achterhoek een beetje culturele continuïteit geven
zijn het volgende slachtoffer van het provinciale bezuinigingsmonster.
De winter is nu echt begonnen.
Hans Mellendijk, vandaag in de Gelderlander, edities Achterhoek.
Door Achterhoekse Ogen | Middewinterstappen door de tijd
Middewinterstappen door de tijd
Vandaag de jaarlijkse inspectie van het Achterhoekse landschap. Een goede gewoonte die al veertien jaar gestand doet. Een zeer uitgebreide vriendengroep komt de dertigste december op een van te voren afgesproken plek bijeen. Onder de noemer Middewinterstappen wordt er gewandeld. Telkens elk jaar door een ander wordt een vijftien kilometer lange route uitgezet, die steevast eindigt met een eenvoudige doch voedzame maaltijd. Vaak blijft het daarna nog lang onrustig in het horeca-etablissement. Ik herinner me vooral de jaren die het meest leken op de uitnodiging. Elk jaar een kleine variatie op steeds hetzelfde winterlandschap. Traditie. Het ziet ernaar uit dat dat dit jaar niet meer zal lukken. Wat een rare winter toch. En dan hoor je toch nog mensen dat het niets te maken zou hebben het broeikaseffect. Behalve dat we de winters zagen veranderen zagen we de kleine en grote veranderingen in het landschap. De terugkeer van het carbidbusschieten. Boerenschuren werden gesloopt en veranderden in grote landhuizen of karakterloze boerderettes. Dan de verpaarding van het landschap. Deze valt samen met de ontkoeing. Sinds begin jaren negentig is het aantal paarden toegenomen. Een wildgroei van springweiden, paardenbakken en stallen ontstond. Witte linten en hekjes op plaatsen waar dat een historisch gegroeid landschapsbeeld geweld aandoet, vinden sommigen. Tja. Ik meen op sommige plekken de verlama-ing, ja zelfs, de verkangeroeing te ontwaren. Zijn deze dieren beter bestand tegen de te verwachten hogere temperaturen. Struisvogelpolitiek?
Tot nu toe zijn we elke keer gestart vanaf een treinstation of bushalte. Nog nooit een Toeristisch Overstap Plaats (TOP) gebruikt of onderweg gezien. Logistiek gezien een mooi systeem. Over de hele Achterhoek is voor de toerist en de eigen bewoner een netwerk van overstappunten uitgezet. Waar allerlei nieuwe toeristische routes bij elkaar komen. Prachtig allemaal. Over de inrichting van deze overstappunten is in het novembernummer van Den Schaorpaol het kwartaalblad van het Staring Instituut een knuppel in het hoenderhok gegooid. Vormgever Loek Kemminga beschrijft in zijn rubriek Beeldspraak, waarin hij Beelden uit de Achterhoek en Liemers nader beschouwt, de sculptuur bij de zogenaamde TOP’s. Ik ben het met zijn betoog wel eens. Het komt er in het kort op neer dat de mooiste plekken van de Achterhoek er niet mooier op geworden zijn door de plaatsing van de nadrukkelijk vormgegeven TOP. Inderdaad de ruimtelijke vertaling van het idee vind ik ook niet zo gelukkig. Men heeft het begrip top iets te letterlijk genomen. Overal in het Achterhoekse landschap verschenen askegeltjes. Zwerfkeien door een kooiconstructie in een kegelvorm geduwd. Telkens denk ik aan Bretagne als ik er met mijn auto langsrij. Tja, smaken verschillen.
Wellicht
zien we vandaag de Slinge nog slingeren. Ik las voor de kerst dat de Groenlose
Slinge dat weer gaat doen. De in de vorige eeuw gekanaliseerde beken houden het
water niet vast. Waardoor er verdroging optreedt. Een meanderende vliet doet
dat niet. Een Slinge die weer slingert, hoe idyllisch. De dichter J. Jac.
Thomson schreef er in een tijd toen de beek in de atlassen topografisch bekend
stond als Slingerbeek een gedicht over. Een tinteling in mijn grote teen zegt
dat we er in het komende jaar meer over zullen horen. Een kleine revival ligt
volgens mij in het verschiet van deze in Bredevoort geboren en onterecht in de
vergetelheid geraakte poëet. Helemaal
te lezen in ‘Op de pedalen van het woord’ het boek behorende bij een van die nieuwe
toeristische routes. ‘slingerbeek//het water glijdt en glijdt onder de brug/het
is hier zacht en donker en toch speels/maar verderop wordt het deels zon en
deels/de schaduw van geboomt dat kaatst terug’ klinkt het in de eerste strofe,
het laatste eindigt met: o stille beek mij reeds gezel als kind/zoals gij
glijdt is ’t dat mijn leven gleed/door zon en schemer noem het lief noem ’t
leed/nu sta ‘k en peins en om mij is de wind.
Een
mooi gedicht voor het einde van het jaar. Voor oud en nieuw. In ieder geval ook
de beste wensen en “veel heil en zeven.”
vrijdag 27 december 2013
donderdag 26 december 2013
woensdag 25 december 2013
dinsdag 24 december 2013
maandag 23 december 2013
Onderweg naar 5e Enghuizer dialogen en 15e jaar Kunstwandelroute Hummelo
Vanmorgen in Doetinchem samen met Ruud Kaper bij Joop Boersma de geschiedenis van de Kunstwandelroute Hummelo ingedoken; die in 2014 het vijftiende jaar in gaat. De voorbereidingen voor de catalogus/wandelgids hebben een aanvang genomen.
zondag 22 december 2013
zaterdag 21 december 2013
Door Achterhoekse Ogen | Echt namaak, alles onthecht
Echt namaak, alles onthecht
Zo rondom de Sinterklaasviering begint het. Ja, omstreeks
pakjesavond bij het lezen van de zelf geknutselde gedichten. Versjes, eigenlijk
namaakpoëzie. Ofschoon soms het niveau van een Annie M.G. Schmidt wordt
gehaald. Maar dat is dan wel een uitzondering op de regel is mijn ervaring.
Helemaal niet erg. Het gaat immers om het gebaar. Als het eeuwenoude feest
achter de rug is barst de namaakgolf pas echt goed los, zag ik op de
Kerstmarkt, alhier. Probeert men bij Sint Nicolaas nog zoveel mogelijk de mythe
te bewaren door in principe nooit twee Sinterklazen te laten ontmoeten, bij de
Kerstman is dat in het geheel niet het geval. Tig kerstmannen zag ik binnen
vijf minuten her en der rondlopen. Okay. Ik wil niet overdrijven maar tocht
zeker zes inclusief een groen exemplaar. Groen is wel het toppunt van het
moderne -vergeef me het neologisme- kerstgebeuren. Ik ken geen feest dat
energieverspilling hoger in het vaandel heeft staan. Maar zo verwonderlijk is
de namaak natuurlijk ook weer niet. Omdat de Kerstman natuurlijk een
namaak-Sinterklaas is. Daarom nemen we het blijkbaar niet zo nauw met de
tradities. De Kerstman die we hier feitelijk nog helemaal niet zo lang kennen
is de Amerikaanse versie van Sinterklaas die door Nederlandse kolonisten was
meegenomen. Santa Claus werd hij genoemd een verbastering. Deze Santa Claus
verdrong dankzij Hollywood en Coca Cola andere Europese varianten als de Duitse
Weihnachtsmann of nog ouder de Finse Joulupukki die tijdens het joelfeest een
rol speelde. In Groot-Brittannië heet hij Father Christmas, gelijk Père Noël in
Frankrijk en Papá Noel in Spanje. Onthecht van de traditie, spoeden we ons in
een zo’n onecht mogelijke wereld naar het einde toe. Ik doe er gretig aan mee.
Slingers met engelenhaar guirlanderen door de kamer die gevuld wordt met de
meest smakeloze kerstmuziek die je maar kunt voorstellen. Het is maar voor
even, gelukkig.
Wat dat betreft ging de promotiecampagne ‘Ik geef je de
Achterhoek’ van de regio Achterhoek op de vooravond van pakjesweekend helemaal
mee in de trend. Trouwens ook niet verwonderlijk want de slogan ECHT Achterhoek
was al geleend van de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam. Nu
pakten ze uit in een strak geregiseerde actie. Waarvoor hulde; regionale blikvangers
werden in mum van tijd ingepakt. Echt namaak, want al veel eerder, veel beter
en vele malen uitgevoerd door de inpakkunstenaar Christo. Maar ach ‘n
kleinigheid hol i-j toch. Schrijnend ook de noodtweet die ik voorbij zag
flitsen op m’n iPad: “... Met de
kerst koop ik een fles wodka, doe de gordijnen dicht en ga twee dagen Donald
Duck lezen en Duitse pornofilms kijken. Zin an!” Troosteloze sex, echt namaak.
Ja, laten we zwelgen in de plastic kerstbomen, de
kunstsneeuw, nep-champagne en namaaksterren, om in 2012 onthecht en keihard te
landen in de werkelijkheid van een nieuwe recessie. Echte feestdagen allemaal.
vrijdag 20 december 2013
donderdag 19 december 2013
Selfie of OTOFOTO
Otofoto: @ Hans Mellendijk: Bert en Hans
Of liever toch?: OTOFOTO>
woensdag 18 december 2013
dinsdag 17 december 2013
Poetry video's
Afgelopen zondag … de kerk was gesloten en het kersttoerisme vulde Bergen op Zoom. Albert Hagenaars verveelde zich weer eens. En knutselde pixel aan pixel een Poetryonvideo-site. Trots als een pauw zie ik dat ik tussen Frederico Garcia Lorca en Pier Paolo Pasolini sta, ... en hé ook HiPP-collega Louis Radstaak en Scheldevriend Bert Bevers en Frank De Vos uit Hoboken. Mooi. Nu eerst, het naast mijn schoenen lopen, afleren.
Zie: Poetry videos>
Afscheid terugblik
Foto's: Huub Claessens
Het gelegenheidsduo Judica & Hans kreeg een emotioneel en daverend applaus.
Ik droeg achtereenvolgens voor:
Hoe vliegt de tijd>
De vierde wet van Newton>
. . . , _ _ _ , . . . >
Tijd kruimelt in knabbelend keten>
Captain Beefheart 3 jaar uit de tijd
Don van Vliet vlood uit de tijd drie jaar geleden inmiddels alweer.
maandag 16 december 2013
Eigen terrein
Dat wordt nog meer genieten, de bundel van Bert Bevers kwam vorige week ook binnen.
Zie ook Eigen terrein>
Zie ook Eigen terrein>
zondag 15 december 2013
zaterdag 14 december 2013
Met Achterhoekse Ogen | Neefje van vier
Neefje van vier
‘Dat kan mijn
neefje van vier ook!’ Het is de meest gebruikte dooddoener als reactie op een
product van beeldende aard sinds Karel Appel gekscherend opperde dat hij maar
wat aan rotzooide bij het creëren van zijn werk. Kritiek van een volwassene die
het kind-zijn is verloren. Er zijn kunstenaars die het als een compliment zien.
Niet omdat zij kinderlijk werken maar omdat zij opgetogen zijn dat het
kunstwerk er zo uitziet. Dat het dat oproept; alsof een kind van vier het had
kunnen voortbrengen. Dat het werk dezelfde vanzelfsprekendheid uitstraalt;
alsof het zonder moeite onder zijn scheppende handen vandaan kwam…
Tijdens mijn krokusvakantie kom ik hier op, omdat ik nog steeds erg onder de indruk ben van wat zes beeldende kunstenaars samen met zo’n honderdvijftig Gelderse basisschoolleerlingen hebben geresteerd op de tentoonstelling “Kind en kunst III” in het Museum Henriette Polak in Zutphen.
De kunstenaar Erik
Buijs nam de confrontatie met de kinderen wel heel letterlijk. De maker van
figuratieve beelden werkt met klei. Als een grootmeester in schaak ging hij een
simultaanspel met de kinderen aan. Samen trokken ze op. Aan een lange tafel met
twintig kinderen aan de ene kant reageerde hij aan de tegenoverliggende zijde
telkens op wat de kinderen zoal uit een brok klei vormgaven. Een geboetseerde
oude man, met wandelstok, kreeg van hem een auto. Een danseres, een partner met
uitnodigende armgebaren, een pinguïn een iglo, een ruw voetbalveld een strak
vormgegeven tribune.
Maar misschien wel
de mooiste reactie aan het eind van de lange tafel. Voor een traag maar gestaag
werkende leerling die uiteindelijk toch een lompe olifantachtige fabriceerde,
heeft hij een piepkleine toegift bedacht. Maar ‘k zou zeggen: ga zelf maar
kijken. De clou verklap ik niet.
Zonder de overige
kunstenaars te kort te doen -maar vanwege de kortheid van dit stukje moet ik me
beperken - ben ik het meest onder de indruk van wat de kinderen samen met
sieraadkunstenares Petra Hartman produceerden. Ze besloten samen griezels en monsters
te maken. En waarschijnlijk moet je kunstenaar zijn om daarvoor afgetroetelde
knuffels te gebruiken. De kinderen gingen de onwaarschijnlijke combinatie
aarzelend aan. Maar gezien het resultaat overwonnen ze de gêne om knuffeldieren
te vervormen tot Blurrimonsters, Killerberen, Bloedduivels en hondsdolle
Teddies. Bij het aanschouwen kwam een jeugdherinnering bij mij naar boven. Toen
ik mijn eerste beertje aan een nader onderzoek onderwierp en hem met een schaar
opensneed en later probeerde dicht te naaien. Want had dat de ziekenhuisdokter
ook niet bij mijn moeder gedaan? En hoe zat dat ook alweer met die grote boze
wolf? De kunstenares vervolmaakte het spel door fotoportretten van de kinderen
te maken. Waarop ze –met blijkbaar veel plezier- op hun allerengst moeten
kijken. Me deze ingrediënten maakten ze uiteindelijk een groot vleermuisachtig
sieraad dat opgehangen werd in de ruimte rechts, direct bij de ingang. Het
groepsportret is uiteindelijk de ‘Nachtwacht’ van de tentoonstelling geworden.
Een lovenswaardig
initiatief van een aantal Gelderse culturele instellingen. Opeens weet je weer
waar de provincie ook voor staat. Voor Cultuur. En waarom je de weg naar de
stembus bij de provinciale verkiezingen wel wist te vinden. Al was het in mijn
geval bij volmacht vanwege de vakantie. Helaas velen namen deze moeite niet.
Controleer of u het
kind-zijn niet bent verloren. Neem de moeite en bezoek de tentoonstelling. Het kan deze maand
nog, tot vijf april.
Hans Mellendijk | Gelders Dagblad | 6 maart 1999
vrijdag 13 december 2013
donderdag 12 december 2013
Afscheid
Erik Buys
Vandaag de laatste bladzij omslaan bij EDU-ART Vanaf 1 februari niet meer werkzaam daar vanwege bezuinigingen. Ontslag om bedrijfseconomische redenen, zoals dat dan heet. Het werk zit erop, we nemen vandaag afscheid van elkaar.
woensdag 11 december 2013
dinsdag 10 december 2013
zum könig krönen
Zie ook hier: Lonneker>
Boomengel gevlogen
De Boomengel van Jan Opdam hing in een boom te Westendorp, nu niet meer. De engel is neergestreken in Netterden een andere uithoek van de gemeente Oude-IJsselstreek.
maandag 9 december 2013
zondag 8 december 2013
zaterdag 7 december 2013
Met Achterhoekse Ogen | Kerkpad
Kerkpad
1996. Denkend aan Holland zie ik brede Bobo's megablunderend in de kranten staan.
Ook andere beelden zijn op het netvlies gebrand. Herinneringen van poëtischer aard. Het gebeurde op het Schoolpad te Zieuwent. Ik bezocht er in de herfst met een reisgezelschap de kunstroute ‘Beeld en landschap’ en wandelde over de kerkpaden. In een met kroos bedekte sloot dreef een ronde spiegel. Een bomenrij spiegelde zich er in. De reflectie van het water, gerepareerd door een ingreep van een beeldende kunstenares.
Geen mooier metafoor voor het zich herstellende landschap was op dat moment denkbaar, dan dit minimale beeld. "Chemisch afval", was de reactie van de cultuurbarbaar in het koffiehuis, toen ik na de wandeling mijn vermoeide benen daar strekte. Aan het begin van de excursie verhaalde de huisarts in een smeuïg Zuwwents dialect over de nieuwe en gerestaureerde kerkpaden. Met een kachelpook als aanwijsstok over de lichtbeelden glijdend, de veranderingen aangevend, vertelde hij over de stille diplomatie in een besloten dorpsgemeenschap, het vrijwilligerswerk van boeren, burgers en buitenlui, het aftrillen en infietsen van de paden. Met als uiteindelijk resultaat een gerepareerd landschap in een gebied dat in de jaren zestig werd opgeofferd aan grootschalige ruilverkaveling. Er is een net van wandel-en fietspaden ontstaan, gecombineerd met herstel van natuurelementen, kikkerpoelen en houtwallen. Het is niet onopgemerkt gebleven, het Zieuwentse initiatief kreeg 'De Gelderse Roos', een natuurbeschermingsprijs van ‘Het Geldersch Landschap’. Omliggende gemeenten keken belangstellend toe.
In denk aan het Varsseveldse Zelhemsevoetpad, dat zich een weg slingerde vanaf het Kerkplein over de Brie naar het Vlaswinkelbos. Ik fantaseerde ooit dat daar in een stal aan de bosrand, het kindeke Jezus werd geboren. In een tijd toen de Vivo mij middels strooifolders deed geloven dat het de lakens uitdeelde. In mijn onbetrouwbare jeugdherinnering werkte een buurjongen daar. Want hij vouwde, in een hete zomer met veel warme opstijgende luchtstromingen, grote witte lakens uit in het weiland dat aan het pad grensde. In de hoop dat daar dan een zweefvliegtuig zou gaan landen. Of cowboytje spelen midden in het haverland. De boer die ons daarna betrapte. Wat kon die hard lopen, net als het oudere schoolvriendje die mij net daarvoor wijs had gemaakt, dat het mocht. Dat sportieve gedrag heeft hij volgehouden. Hij dirigeert nu een fitnesscentrum. Er is weinig meer over van het pad. Bijna helemaal verdwenen, opgeslokt door rechtlijnige nieuwbouw.
Sinds een aantal jaar wandel ik de dag voor de drempel tussen oud en nieuw met dezelfde reisclub het nieuwe jaar tegemoet. Dit jaar waarschijnlijk weer een route met een hoog kerkpadgehalte. Wie weet komen we er een Poggendamse ouderling integen. Dan kan het na afloop nog wel eens rumoerig worden. Wat spreekwoordelijk in de van Dale aan een tempelier wordt toegeschreven, wordt in het nieuwe deel van het woordenboek van de Achterhoekse en Liemerse dialecten aan de Varsseveldse kerkenraad toegedicht. Dan zou het nog wel eens kunnen zijn "da'w 't vleis goed onder de pekkel holt" en "dat de oldejaorsborrel goed bi-j de wortel kump".
Hans Mellendijk, december 1996
vrijdag 6 december 2013
donderdag 5 december 2013
Ondertussen bij Herma Kiek-Winkel
Ondertussen wordt in het atelier van Herma Kiek-Winkel druk gewerkt aan de uitnodiging voor het MIDWINTERSTAPPEN 2013. Wederom een prachtig met de muis geschilderd winterlandschap.
woensdag 4 december 2013
dinsdag 3 december 2013
23 februar 2014 | schaduw werpt zich vooruit
‘Schaduw’ is het laatste poëzieproject van een drieluik. Dit project begon met ‘Met nog een geeuw op steen’ in 2012 en vervolgens met ‘Cicatrizado’ in 2013.
Ook dit keer zette dichter Frank De Vos zeventien collega-dichters aan het werk. Ze maakten allen een gedicht op basis van foto’s van schaduwen. De Foto’s zijn van Hartmut De Maertelaere.
Marleen de Crée, Guy Commerman, Annmarie Sauer, Frank De Vos, Annmarie Sauer, Maarten Embrechts, Cecile Vanhoutte, Peter Holvoet-Hanssen, Roel Richelieu van Londersele, Roger Nupie, Bart Stouten, Hans Mellendijk, Ann van Dessel, Walter Simons, Bert Bevers, Albert Hagenaars, Vera Alexander Beerten en Lebuin D’Haese maakten een gedicht.
De gedichten en foto’s werden samengebracht in een expo en zijn te bezichtigen in kasteel Sorghvliedt op zaterdag en zondag van 14 tot 17 uur.
Gesloten op weekdagen.:zie ook: www.uithuishoboken.be/schaduw
maandag 2 december 2013
DRU Industriepark | November | De Parkdichter
Hans Mellendijk en Louis Radstaak | Enghuizen 2012
07] Hans Mellendijk>
08] P.B. Kempe>
09] De Kunstrijders>
10] Louis Radstaak>
Wim van Til | Enghuizen 2013
zondag 1 december 2013
zaterdag 30 november 2013
Door Achterhoekse Ogen | Pakjesavond
Pakjesavond
Op
een gegeven moment was er de twijfel… Je zag de wasmand die -na Hoor wie klopt daar kinderen en Zie de maan schijnt door de bomen - op
de stoep van de voordeur stond, dezelfde kleur en vorm hebben als degene die
moeder ‘s maandags altijd gebruikte. De cadeautjes waren verpakt in proppen
papier, die uitgestreken, pagina’s uit Na
Vijven bleken. Het knutselblad waar je likkebaardend in had gekeken naar prachtige
bouwtekeningen en maquettes en die vader Jan in de kleine uurtje als de
kinderen sliepen, inspireerde tot prachtig eigenhandig gemaakt speelgoed. Het handschrift van de ellenlange
Sinterklaasgedichten leek toch
verdomd veel op dat van moeder Leida. Het geloof was er opeens niet meer.
In
de maakbare samenleving van de jaren zeventig toen Joop Den Uijl door Wiegel
werd uitgescholden voor Sinterklaas begonnen voor mij de Sintloze jaren pas
echt. Ik verkeerde in kringen die Sinterklaas boycotten vanwege Franco’s
dictatuur in Spanje. Dat ging mij
te ver. In mijn herinneringen ligt diep begraven een ander ijkpunt. Achteraf
het begin van de verloedering van de goedheiligman. Het was tijdens een
excursie, met een groep studenten in De Biesbosch. Het was daar in de buurt
tijdens een avondwandeling op zoek naar een kroeg dat we stil stonden voor een
etalage van een fietsenmaker. Een bulderend gelach welde uit het groepje
slenteraars dat lang na echode door het stil en verlaten dijkdorpje. Een fiets
met daarop Sinterklaas was omgevallen. Gekneusd lag de bejaarde bisschop op de
vloer van de rijwielhersteller. En nog steeds weet ik niet of het een ongelukje
was of een grapje van de etaleur. Wim T. Schippers avant la lettre in
Werkendam. In Nederland volgde weldra een langdurige strijd tussen Kerstman en
Sinterklaas. De middenstand wist er wel raad mee. Met als absoluut dieptepunt
dit jaar toen bij Appie Hein al in september de chocoladeletters in de schappen
lagen en de kerstmarkten ver voor 5 december in de tuincentra en op
feesttrendgebeurenbeurzen hun overvloed tentoonspreidden. Gelukkig blijkt Sinterklaas millenniumproof. Niet kapot te krijgen. In de babyboom
van de jaren negentig worden weer driftig schoenen gezet en rijmelarijen gedicht.
Dat
het kind in mij gelukkig nog aanwezig is bemerkte ik twee weken geleden bij
mijn lief in ons Amsterdams appartement . Op een vrieskoude zaterdagmorgen deed straatrumoer ons naar buiten
kijken. In vogelperspectief zagen we een boot de Tienhovengracht
afstomen. Met daarop wel vijftig Pieten en een Sinterklaas, onderweg naar Plein
40-45. Beide renden we naar het balkon en zongen enthousiast Dag Sinterklaasje dààààg . Alle Pietermannen
en de Sint incluis keken omhoog onze richting. Tranen liepen over mijn
wang van geluk. Eenmaal binnen zocht en vond ik voldaan de zeldzame slechts in beperkte oplage gedrukte
bundel Roerloos (1929) van de Achterhoekse dichteres
Anny Basterholt. Ooit gekregen van vriend Albert tijdens een pakjesavond in
vriendenkring en las hardop: Zomers
verlangen./ Een klein verlangen/voelt
elke zomer zwaar/en zwaarder met de tijd./ Steeds verder weg/de jeugdige
decembermaand/met haar gezelligheid./Slechts de stolp/die alles afsloot/rest het ouder kind./En de
twijfel,/ het is goddank voorbij helaas.
Hans Mellendijk, Gelders Dagblad (Met Achterhoekse Ogen), 5 december 1998
Abonneren op:
Posts (Atom)