Foto's: © Sander Kulik
Eigenzinnig | Hans Mellendijk | de Gelderlander, edities Achterhoek | 17 januari 2015
“Voor de tweeëntwintigste
keer, alweer!”, dwangrijm ik zuchtend als de wandeling begint. We schrijven de
één-na-laatste dag van vorig jaar. Middewinterstappen heet de inmiddels
traditie geworden gebeurtenis. Afwisselend organiseert iemand van de wandelaars
een stevige voettocht van zo’n vijftien kilometer door een winters Achterhoeks
landschap. Ook wisselend de groep van zo’n zestig tot tachtig vrienden en daar
weer kennissen van. Een lopende oudejaarsreceptie, een jaarlijkse inspectietocht
van het platteland.
Dit jaar vanaf de kaasboerderij op Lievelde. Aan de ene
zijde van de Eimersweg beoefenen ze Boerengolf, de eigenaar is zelfs de naamgever
ervan. Aan de overkant noemen ze het klompjesgolf. De stemming zit er al meteen
in! Verhalen over veronderstelde vete tussen de beide buren, die ook nog
familie blijken te zijn. Raps ontwikkelt zich een streekroman, mooi materiaal
voor een eigen regiosoap. Na een kort oponthoud bij de onderduikershut slaat
alras bij één wandelaar de meligheid toe. Wijzend op een duiker vraagt hij zich
af of daar in het civieltechnische kunstwerk ook werd ondergedoken. Met
plaatsvervangende schaamte lopen we verder. De weg voert ons slingerend langs kloosterkapel
Loreto, richting Schans, langs spoorbaan en dan op buurtschap Zwolle aan. De
kleine schuilplaats heeft wel indruk gemaakt, want ook hier nog hoor ik sterke
oorlogsverhalen uit het verleden van mijn eigen dorp.
Dan vraagt op de Revendijk
een agrarische creatieve uitspatting mijn aandacht. Nestkastjes gemaakt van een
drinkbeker en een klomp doen mij vermoeden dat we hier van doen hebben met de
zeldzame biotoop van respectievelijk de drinkbekerkolibri en klompvoetparkiet. In
deze streek is men dol op het hergebruik van de klomp.
Bij Erve Kots kan
men er zelfs uit eten.
Langs megasilo’s gaat het verder en langs rijdende
drankketen ter voorbereiding van carbidschieten daags erna, jagers in
afwachting van haas of konijn, nooit een saai moment in ons buitengebied. Pauze
in de prachtige kantine van Sportclub Grol. Daarna een blikopener van jewelste
als we over recreatiepark Marveld banjeren; een kolossaal hotel in aanbouw, Grols
post-modern, kunstijsbaan, zwemparadijs. Ik geloof m’n eigen ogen niet en waan
me in een Amerikaans amusementspark. Zo moet Disney ooit begonnen zijn aan zijn
pretparkimperium. Snel vluchten we de beschermde woonwijk uit om dan
kilometers lang de Groenlose Slinge te volgen, terug naar het startpunt. De conversatie neemt een
hoog Van Swieten-oudejaarsconference-gehalte aan. Melancholiek cultureel
erfgoed, een fabriekspijp die dramatisch dreigt om te vallen, wordt freudiaans
met "val us" bezongen. Ja, de vermoeidheid slaat toe.
Eind week twee van het nieuwe jaar verschijnt op Facebook in vogelperspectief een foto van de karavaan. De oudtestamentische allure druipt ervan af. "D’r lup der gin eentje in de maot" weet een rentenierende schoolmeester te melden. Klopt; Nous sommes INDOCILE.
Eind week twee van het nieuwe jaar verschijnt op Facebook in vogelperspectief een foto van de karavaan. De oudtestamentische allure druipt ervan af. "D’r lup der gin eentje in de maot" weet een rentenierende schoolmeester te melden. Klopt; Nous sommes INDOCILE.
