'sMelssleMs' | Hans Mellendijk
Zacht tikkend de tijd verslaan | Berichten over kunst, cultuur, de Achterhoek, de wereld; opgemerkt en soms geproduceerd of mede-georganiseerd door Hans Mellendijk
zaterdag 27 april 2024
vrijdag 26 april 2024
Ondertussen op de KunstKlinkPlek de Klevenhorst
donderdag 25 april 2024
Dichtersbankje | Dante di Alighiero degli Alighieri
Uit de collectie Mellendijk (keuze dichter en gedicht) voorraad Mellendijk: Dante di Alighiero degli Alighieri 👉
Nel mezzo del cammin di nostra vita
| ||
Nel mezzo del cammin di nostra vita ("In het midden van onze levensweg") is het eerste vers van Dante Alighieri's Inferno ("Hel") in zijn Goddelijke Komedie. Het hier opgenomen fragment uit Canto I ("Zang I") gaat over het gevaar dat de ziel bedreigt wanneer wordt afgeweken van de juiste levensweg en de mens in een 'donker woud' terechtkomt:
Vertaling Jules Grandgagnage (2020)[bewerken]
- Halverwege onze levensreis
- bevond ik me in een somber woud,
- want ik was afgedwaald van het rechte pad.
- Ach, hoe zwaar valt het me te zeggen
- hoe het was, dit ruwe en machtige woud
- waarvan de heugenis mijn angst weer voedt!
- Het was zo bitter, schier aan de dood gelijk
- doch wegens 't goede dat ik trof
- zal ik ook daarover spreken.
- Ik weet niet meer hoe ik daar kwam:
- zo vol van slaap was ik
- toen ik de ware weg verliet.
- Maar aan de voet van de heuvel gekomen,
- aan het einde van de vallei,
- vervulde mijn hart zich met vrees.
- Ik keek omhoog en zag zijn schouders
- reeds gekleed in de stralen van de planeet
- die anderen leidt naar alle rechte wegen.
- Pas toen kwam de kolkende poel in mijn hart
- tot bedaren, na alles wat ik die nacht
- zo jammerlijk had ervaren.
- En zoals hij, die amechtig hijgend,
- door de zee op de oever aangespoeld
- zich naar 't verraderlijk water keert en staart,
- Zo deed mijn ziel, nog immer vluchtende:
- Zij keerde zich weer naar de passage
- die nooit voorheen een levende had doorgelaten.
Originele tekst van Dante[bewerken]
- Nel mezzo del cammin di nostra vita
- mi ritrovai per una selva oscura
- ché la diritta via era smarrita.
- Ahi quanto a dir qual era è cosa dura
- esta selva selvaggia e aspra e forte
- che nel pensier rinova la paura!
- Tant'è amara che poco è più morte;
- ma per trattar del ben ch'i' vi trovai,
- dirò de l'altre cose ch'i' v'ho scorte.
- Io non so ben ridir com'i' v'intrai,
- tant'era pien di sonno a quel punto
- che la verace via abbandonai.
- Ma poi ch'i' fui al piè d'un colle giunto,
- là dove terminava quella valle
- che m'avea di paura il cor compunto,
- guardai in alto, e vidi le sue spalle
- vestite già de' raggi del pianeta
- che mena dritto altrui per ogne calle.
- Allor fu la paura un poco queta,
- che nel lago del cor m’era durata
- la notte ch’i’ passai con tanta pieta.
- E come quei che con lena affannata,
- uscito fuor del pelago a la riva,
- si volge a l’acqua perigliosa e guata,
- così l’animo mio, ch’ancor fuggiva,
- si volse a retro a rimirar lo passo
- che non lasciò già mai persona viva.
Bronnen[bewerken]
Inmiddels in Nijmegen
woensdag 24 april 2024
Ondertussen in Ulft
dinsdag 23 april 2024
DdA | Achterhoek Nieuws | DICHT | week 17
Dichtersbankje | Poet's bench | William Shakespeare 460 jaar
t.g.v. Williams 460-ste geboortedag
Uit de collectie Bert Bevers 👉 (keuze dichter en gedicht) voorraad Mannen van Bevers : William Shakespeare 👉
Sonnet 11
Wat snel verwelkt groeit weer in nageslacht,
Als deel van jou uit wat jou heeft verlaten
Met 't jonge bloed, door jong bloed voortgebracht
Als jij je jeugd al lang hebt losgelaten.
Zo doet wie wijs is en hij blijft bestaan,
De dwaas kiest kille ouderdom en sneven.
Dacht iedereen zo, dan zou de tijd vergaan
En eindigde de wereld na één leven.
Want wie niet schenkt wat de natuur hem vraagt
Zal spoorloos kwijnen zonder evenbeeld.
Jij bent de gunsteling die zij behaagt
En gul gegeven dient ook gul gedeeld.
Ze maakte jou haar zegel en wacht verrukt
Naar meer van jou, als je andere zelven drukt.
William Shakespeare | Vertaling: Jules Grandgagnage
Shakespeare's Sonnets > Sonnet 11 👉