.jpg)
Opstand
Iemand is op de stalen tafel gaan staan,
heeft ongeduldig gesproken,
gepraat gepraat
en opnieuw gesproken.
Iemand zwaaide met een vlag.
De kelen hebben gezongen.
Er werd gezocht
naar de noodzaak van een leus,
die de duisternis beschrijft.
De opstand zal klagend onderweg zijn.
uit: 'Stemmen', 2013.
Vrijdagavond j.l. meegewandeld bij de opening van 20 op 'n rei 👉. Mooie verrassende expositie en stadswandeling. Hier meer 👉
Met de geur van ammoniak in de neus probeert Eva een mening in zichzelf aan te boren over het stikstofbeleid van de overheid. Op de achtergrond zingt toevallig Ramses Shaffy protestlied-stuwend over zingen en vechten en huilen.
Zaai, oogst, maai, hooi, eg, leg en ten onder
Voor de protestboer
die dichtslibt,
spuit 11 op A12,
die dauw dag,
ammoniak,
vlak draagt en
aandacht.
Voor wie gram haalt,
van hooi baalt,
de boer op
en fuik in,
op barricade
van wal steekt
om een begin.
Voor wie ambacht,
wagen vracht,
wilskracht
en beschikking,
bij wie de tank giert,
voor wie stof hapt
tot verstikking:
Zaai, oogst, maai, hooi, eg, leg en ten onder.
Zaai, oogst, maai, hooi, eg, leg en ten onder.
Zaai, oogst, maai, hooi, eg, leg en ten onder.
Zaai, oogst, maai, hooi, eg, leg en ten onder
niet zonder ons.
Titel: Salon des Arts
Periode: 1 juli t/m 7 augustus 2022
Openingstijden: vrijdag/zaterdag/zondag van 11 uur – 17 uur
Locatie: Foto21 Bredevoort, ’t Zand 21b, 7126 BG Bredevoort
Deelnemers: Leden van Kunstenaarscollectief Breekijzer
Salon des Arts is een expositie waarin 10 leden van Kunstenaarscollectief BREEKijzer zich in de zomer presenteren.
De keuze van de werken is geheel overgelaten aan de deelnemers. Elke kunstenaar heeft ongeveer 5 meter expositieruimte tot zijn/haar beschikking. De inrichting van de expositie wordt gedaan door de expositiecommissie.
Breekijzerleden zijn autonoom werkende kunstenaars. Elke deelnemer laat in deze tentoonstelling zien in welke discipline hij/ zij werkt en geeft daarmee aan dat binnen de vereniging er een kleurrijk palet van talenten aanwezig is.
De deelnemers zijn: Grietje Bouman, Leon-Marie Dekker, Karen van Dooren, Rido Jansen, Tatum Kempers, Monique Klaassen, Ingo Krasenbrink, Hans Oldenhof, Cynthia van Wijngaarden, Dinie Wikkerink.
.
De dichter Bert Scheuter heeft al een tijdje het idee dat er in een soort collectieve halfslaap op talloze plekken een nieuwe wereldorde ontstaat die beter omgaat met de problemenwaarvoor de mensheid gesteld staat. Zo ook in de landbouw
en veeteelt.
nu naar nieuwe boeren
Laten wij collectief in halfslaap dromen
dat wij alvast de te grote voeten afsneden
waarop wij doof en blind naar hier sukkelden
en die nu, voortrazend onder onze demonen,
hard langszij komen, voorbij snellen en ons
onze eigen tegenwind in het gezicht spugen:
zuurstofschuld uit koolzuurgas en ammoniak.
Monsters die alle monsternemers misten,
spoken die meer dan alleen etherisch zijn
en hard realistisch neerslaan in ons bloed.
Je moet geen vis meer eten uit de Schelde
haar lamsoren en zeekralen uit de weg gaan
als de zang der sirenen en die van Loreley.
Het Achterhoekse landvarken zien wij graag
en zwart- en roodbont, blaarkop, lakenvelder,
indien scharrelend in frisse modderpoel en
voedselbos én eters van spek, kaas en bonen
hun boeren op straffe van mega superheffing
de allerhoogste marges kunnen garanderen
bij een tiende van de veestand van vandaag.
Tot zover de berichten voor land- en tuinbouw.
Bert Scheuter en Ineke ter Haar
Het werk van Bert en Ineke vond ik meest geslaagd qua werk en samenwerking bij de expositie Dubbelkunst 👉.
Zie ook Dichtersbankje 👉
Helma leeft vanuit de gedachte dat je altijd verbonden kunt blijven met een mens, een buurt, een landschap.
de buurt
ze leerde buurt te maken
hij wist precies hoe het moest
Zwarte Kip flink slagroom
brandewijn met suiker
beugelflessen donker bier
ze hoorde glazen dansen
thuis hielp ze op het land
korenaren garen
als ze even opkeek
zag ze zwaluwen scheren
wilgen langs de sloten
de weidsheid van de Velswijk
hier was de buurt dichtbij
ze legde paden aan
zodat ze in haar hoofd
geruisloos terug kon gaan
naar ruimtevolle verten
zo vond ze haar eigen draai
toen hij er niet meer was
zij in haar regenjas
heldhaftig hemelsblauw
tegen de tijd opliep
stonden zij op de uitkijk
als vastberaden wachters
de buurt blijft haar nabij
hun beeld rondom het hare
nu leg ik paden aan
waarop ik in mijn hoofd
geruisloos terug kan gaan
naar waar zij wordt gedragen
De dichter had zo’n dag dat alles in elkaar leek te passen. De Kunstwandelroute in Hummelo, de tentoonstelling Connected in Bredevoort, het toneel op de Sinderense kerkenpaden.
Connectie
Het laatste werk in
Hummelo verbindt de zin.
Brug naar Bredevoort.
Verbonden daar het
licht met een proper portret
dat weer mooie poort
naar andere lijn.
Een zijspoor in anders zijn
een ander akkoord.
Zo ook opvliegend
hoenderwerk een ander kent
Panamarenko.
Op die dagen scoort
elke gedachte maar voort
Telkens maar enzo.
Hoorde weer akkoord
op Sinderens grint toneel spoort.
Fluistert astertoo.
Mijn verre neef
Hij gaat voorop ter fiets of met gezwinde pas
laat in zijn archaïsch taalgebruik,
soms met geronk nee niet Normaal
alsof een Harley-Davidson
de hoek omgaat,
in meanderende zinnen
vaak in de buitenlucht,
horen dat hij mijn lieve verre neef
mij zo nabij door alle jaren,
het leven zingt in al haar pracht
treurnis en in vreugde.
Hij voert mij over zijn oude grond
bezaaid met verzen en verhalen
zijn stem laat vogels vliegen
hij is mijn gids, wijst en grijnst
geniet zichtbaar van wat hij ziet
ruimhartig en aandachtige
gedreven kunstenaar in woord en beeld.
Margót Veldhuizen
zie ook hier Kopwit 👉
Het nieuws dat de bever Landgoed Hackfort in Vorden teistert maakt een knagende week vol afschuwelijk wereldnieuws ineens drijvend overzichtelijk.
Knagend
Stroomafwaarts in mei
de IJssel reeds voorbij
bedrijvend, zij aan zij
naar waar kasteel een burcht vereist
de linden van het landgoed
al welhaast doorklievend
met oranje tanden
(want; vaderlandslievend)
het knaagt aan het gemoed
van wie ‘t beheer er doet:
“’t Is toch schier tegennatuurlijk
hoe zo’n boom de grond ontmoet!?”
Wat drijft de bever toch?
Met de bek gelijk een bijl.
Maar ‘t wezentje blijkt slechts
bezorgd om ’t waterpeil.
“Gatverdamme”, roept de mens,
“het dier heeft dus gelijk;
wanneer het rustig drijft
heeft het daadwerkelijk iets bereikt.”
Dat kun je van ons soort
toch lang niet altijd zeggen,
wij weten ons vaak voor de kap
allang weer neer te leggen
met lange tanden etend
van hout dat niet meer snijdt
en sowieso niet wetend
wat ons in godsnaam drijft.
