Het nieuws dat de bever Landgoed Hackfort in Vorden teistert maakt een knagende week vol afschuwelijk wereldnieuws ineens drijvend overzichtelijk.
Knagend
Stroomafwaarts in mei
de IJssel reeds voorbij
bedrijvend, zij aan zij
naar waar kasteel een burcht vereist
de linden van het landgoed
al welhaast doorklievend
met oranje tanden
(want; vaderlandslievend)
het knaagt aan het gemoed
van wie ‘t beheer er doet:
“’t Is toch schier tegennatuurlijk
hoe zo’n boom de grond ontmoet!?”
Wat drijft de bever toch?
Met de bek gelijk een bijl.
Maar ‘t wezentje blijkt slechts
bezorgd om ’t waterpeil.
“Gatverdamme”, roept de mens,
“het dier heeft dus gelijk;
wanneer het rustig drijft
heeft het daadwerkelijk iets bereikt.”
Dat kun je van ons soort
toch lang niet altijd zeggen,
wij weten ons vaak voor de kap
allang weer neer te leggen
met lange tanden etend
van hout dat niet meer snijdt
en sowieso niet wetend
wat ons in godsnaam drijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten