Best een merkwaardige verdediging van wethouder Ria Ankersmit. Vooral het aanhalen van het begrip ‘olifantenpaadjes’ vind ik opmerkelijk. Als jarenlang verzamelaar voor het blog Gebaande paden 👉 ken ik het fenomeen als geen ander.
Het is een teken van burgerlijke ongehoorzaamheid. Van een door overheden opgelegde route wordt eigenzinnig afgeweken. Zo ontstaan er eigen ingesleten paadjes, die vaak na jaren de echte route gaan worden. Slimme ruimtelijke ordening zet deze gewoonte in bij ’t plannen van nieuwbouwwijken. Ook de wandelaar die de rust zoekt wil met graagte door de vrije natuur struinen en zo’n olifantenpaadje creëren.
De Engelsen noemen het, niet voor niets, heel poëtisch: 'Desire path'. Een pad van verlangen. De wethoudster deelt dat verlangen en plezier. Juist daarom vind ik het vreemd dat ze in haar beleid toestaat dat deze kleine paden nog verder uitgesleten en verbreed worden, door in de kwetsbare natuur de paden open te stellen voor de MTB-ers. Terwijl daar, juist in de Vennebulten, ook een andere route voor te bedenken is. Overigens vind ik het nogal ongepast van haar dat ze de oprecht kritische burger neerzet als zijnde polariserend en dat ze niet zouden luisteren. Zij willen juist in alle rust, - al mo'jn zeggend-, maar verder ongestoord kunnen genieten en wandelen over de ingesleten wandelpaden in onze mooie natuurgebieden.
Zie ook: 👉 dG 17-02-2022 | Bert Scheuter | Alternatieven te over, waarom de Vennebulten verpretparken?