Winter
Het jaar dertien, het was me het jaartje wel. Nu ben ik niet
bepaald een beoefenaar van de kabbalistiek. Iemand die geheime boodschappen
denkt te zien als zijn horloge stil staat op 13 over 1, de 12e
december 2013. Niets daarvan! Maar
het was wel een en al onheil de afgelopen twaalf maanden. Werkloosheid bij mijn
lief werd gelukkig afgewend, maar nog geen twee dagen later werd ik wel zelf
slachtoffer van de recessie. Mijn baan bij de provinciale organisatie voor
cultuureducatie werd om bedrijfseconomische redenen, zoals dat dan zakelijk
heet, opgeheven. De aangekondigde bezuinigingen bij de provincie kwamen nu wel
heel dicht bij de wortel. Ik troostte me met de gedachte niet het enige
slachtoffer te zijn. De crisis is immers al langer aan de gang.
In december was het dan zo ver; ’de dag die je wist dat zou
komen’ ruim de helft neemt afscheid van de organisatie. De
personeelsvereniging, waarvoor ik ooit de naam ‘Ontroerend goed’ bedacht,
organiseerde een ‘bonte avond’. Collega’s verzorgden een vijfgangendiner dat
ontregeld werd met persoonlijke artistieke uitingen. De overhandiging van een
fotoboek, dat door de knappe aanéénschakeling van gebeurtenissen een uniek
zelfportret van het bedrijf is geworden. Vooral door de terugblik op de
tentoonstellingreeks van de zogenaamde ‘Kale muren commissie’. Die regelmatig
door de jaren heen het personeel had uitgedaagd middels fotografie iets van
zichzelf te laten zien aan de wanden van onze kantoren; kunst uit
privécollecties, interieuropnames die weer werden gebruikt voor prachtige collages, vakantieherinneringen. Ook
het ultieme eind; een overhandiging
van het kleinood, een beeld van kunstenaar Erik Buijs, dat in een
beperkte oplaag was gegoten droeg bij aan het onvermijdelijke afscheid. Het gaf
zelfs een koninklijk tintje; daags erop zie ik in de krant dat zijn beelden
inmiddels ook de collectie van prinses Beatrix zijn binnen gedrongen.
Ik bedenk me dat de club een geweldige klus heeft geklaard.
Verdriet in dragelijke banen leidde. Emotie transformeerde. De kracht van kunst
liet zich weer eens zien. Wellicht iets voor andere personeelsverenigingen, om
de ‘participatiemaatschappij’ werkelijk kleur en inhoud te geven? Zie ik hier
een wenkend perspectief aan de horizon om de twee jaar naar mijn pensioengerechtige
leeftijd te overbruggen?
De euforie houdt ruim een week aan. Tot vorige week
zaterdag. Een krantebericht brengt me helemaal weer naar anno hodie. Zo’n
beetje alle projecten die de Achterhoek een beetje culturele continuïteit geven
zijn het volgende slachtoffer van het provinciale bezuinigingsmonster.
De winter is nu echt begonnen.
Hans Mellendijk, vandaag in de Gelderlander, edities Achterhoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten