Manges in Opstrop

Vreden | Kult: pot met zeven oren

Als men de waarheid wilde verzwijgen, antwoordde vroeger menig ouderpaar als een nieuwsgierig kind vroeg naar het hoe en waar, op bijvoorbeeld de vraag: ’Waor gao 'j hen?’ Met: “Wi-j gaot op Opstrop an, pispötjes bakken”. Dialectdeskundigen vermoeden dat het denkbeeldige Opstrop -plaatsen in de kop, in de belevingswereld, net als bijvoorbeeld Floribos- is  afgeleid van Ochtrup. Een dorp in Westmünsterland, ten oosten van de grensplaats Gronau. En daar werden inderdaad in een pottenbakkerij pispotten gebakken. En wel van een heel bijzonder soort. Pispotten met zeven oren, opdat men ’s nachts in het duister van de bedstee nooit misgreep. Als kleine kinderen bleven doordrammen was dan ook steevast het vervolg op het volksrijmpje: "En dan mag i’j daor morgen de oorne anplakken!"

Bert Scheuter gebruikte dit rijmpje in zijn gedicht:

Verloorn gedachtegoed

Ik wol zo geern’ op Opstrop an

want daor passiern zovölle.

Ik was kind, hoe kon ik wetten dan,

dat Opstrop zowat is as Hölle.

Plaatsen bunt dat in de kop,

dreiend as een wilde mölle.

Zuuken wol ik in de Floribos

tutda’k mien treintjen trugge von.

Now wil ik wel van al mien dingen los

en  wodden zoa’k wazze toe’k begon.

Maor ’n mense hecht zich an zien grei:

Floribos kan niet meer wat ‘e kon.

Ik bun dat kind veurbi-j ‘egaon,

Het kind, dat alles annemt.

De Hölle hef lange af’edaon,

maor in de Floribos bun’k verklemd.

Want ik wet da’k niet vinne,

tut de tied zelf mien zelf wegnemt.

Het gedicht sierde het  Seeshirt 'nDrom 4/22, Wisch, 2002.