Toch weer de spanning. Raar eigenlijk na al die jaren.
Junior gelooft d’r al jaren niet meer in.
Wond zich af en toe wel op over de discussie die in ons land
woedde over de huidskleur van
de hulpen. En blijkbaar was er in geheim conclaaf met de
Goedheiligman afgesproken dat we dit jaar nog niet lootjes gingen trekken maar
dat, dat er wel zat aan te komen en dan ook een gedicht bij het presentje.
Presentje met de nadruk op het verkleinende uiteinde van het woord. Dit jaar
geen dure cadeaus. Waarom, weet ik eigenlijk niet, niet echt mee gekregen.
Vanwege de crisis of omdat ondergetekende deels werkloos was geworden? Ik hou
het maar op de zuinigheid en de vlijt, die huizen bouwt als kastelen.
Dan als de in het voorhuis inwonende schoonmoeder en
zwagerlief ook zijn gearriveerd kan de koffie met banketstaaf op tafel. De
storm giert denkbeeldig om het huis. Het wordt stil. Junior moet plots naar het
toilet. Dan hoor wie klopt daar kinderen? Hé, wie zou dat toch zijn? Die
verdwaald is zeker! Dan komt mijn zoon die blijkbaar vanaf nu de touwtjes in
handen neemt met een krat vol kleurrijke pakjes binnen. Om de beurten mogen we
er één pakken. Eerst voor een ieder de chocoladeletter dan de speculaaspop.
Mmm.
Mij is een selfiestick toegedacht. Nee, geen bedwelmende
jaren zestig pretsigaret voor mij alleen. Ik rook al elf jaar niet meer en
was toch al niet zo van de hasj of wiet. Nee, de selfiestick is the poormans
drone, de armeluis zelfontspanner. Voor mij geen ingewikkelde helikopter die in
vogelperspectief jezelf fotografeert. Maar een, dankzij telescooptechniek
uitschuifbare, lange stok waar op ingenieuze wijze mijn iPhone kan worden
bevestigd. Verder een sleutelhanger waarmee ik op afstand de camerafunctie van
het slimme ding kan aanzetten. Mechanica ontmoet elektronica.
De gemoedelijke sfeer in de huiskamer wordt na enige
instructies op de gevoelige plaat gezet en snel naar een vriendengroep
gewhatsappt. Aan de snelle reactie
daarop zie ik dat de selfiestick een hit in surpriseland is. Iemand doet het denken aan de strenge
grenscontroles als men op vakantie naar het Oostblok het IJzeren passeerde en
grenspolitie met stokken en spiegels de auto van onderen onderzocht. Sommige
zien een rol weggelegd in de burgerparticipatie. Bij de controle van de
riolering en ander waterhuishoudingzaken. Ja andere gegevens zouden zo snel
naar de huisarts gestuurd kunnen worden. Zaken waaraan ik allemaal nog niet
gedacht had bij deze simpele vinding uit de maakindustrie.
Nog een ander
kostenbesparing zie ik als junior zijn cadeau in elkaar heeft geknutseld. ‘Een
virtuele bril is een grappig gezicht,/maar helaas, dit is niet Oculus Rift.’
Stond er op het begeleidende gedichtje. Een heuse 3D virtuele realiteit bril
lijkt het wel. Een combinatie van de analoge ouderwetse 3D bril met een
smartfoon. Via de telefoon kunnen er filmpjes bekeken worden. Mooi hoe
knutselwaarden uit de mijn bordkartonnen jeugdjaren gecombineerd worden met
21-ste eeuwse noviteiten. Dat scheelt toch snel zo’n vierhonderd Euro.
Dank je wel
Sinterklaasje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten