Ik ben eigenlijk geen langeafstandslezer. Maar als ik in tijden van geen drukte -inmiddels ruim een maand geleden- eraan begin, dan ga ik er wel weer op los. Tja, tja ... ik las het dikke vervolg op Otmars zonen van Peter Buwalda, dankzij zijn virtuoze schrijfstijl, in twee dagen uit. Het verhaal dendert voort. Achteraf werd ik wel teleurgesteld door het flauwe spiegelende plot. Waar we zes jaar op hebben moeten wachten. Mij overkwam eenzelfde 'boosheid' die wijlen Jan Opdam 👉 mij reflecteerde, toen deel 1 (2019) verscheen. Voor zijn gevoel -in de wetenschap dat het vervolg wel minimaal wel vijf jaar zou duren- eindigde de roman onbevredigend met een knoert van een cliffhanger. Nieuwsgierig naar wat de recensenten ervan vonden, kon ik me het meest vinden in de bevindingen van De Groene Amsterdammer 👉 en de Volkskrant 👉
Zie ook; Het Parool 👉 Trouw 👉 NRC 👉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten