de Gelderlander | 05-05-2020
Altijd zijn het dagen van grote schoonheid,
en ook na al die jaren weet je niet waarom.
Meer dan vruchtbaar voorjaar is het,
meer dan leven dat zich openbaart.
Meer dan wat Pasen toont aan kerend tij.
Wat is zo schoon aan de doden van vier mei?
Het zijn de dagen die stiller zijn. Niet omdat
ze stiller zijn maar omdat we leven zien.
Ze zijn stiller omdat we willen horen
hoe ergens het Kaddish wordt gezegd.
Stil omdat onze monden open vallen zonder
te willen spreken, zonder te kunnen spreken,
anders dan het eeuwig laatste woord amain.
Toen het vijf mei werd, zei de jonge vrouw,
ging ik de straat op en danste de vrede in.
Gebroken geweertje voor altijd in mijn hart,
tranen over mijn wangen en de vraag naar
de schoonheid van tanks die straf en stram
ons verlangen naar vrijheid vervulden.
ze stiller zijn maar omdat we leven zien.
Ze zijn stiller omdat we willen horen
hoe ergens het Kaddish wordt gezegd.
Stil omdat onze monden open vallen zonder
te willen spreken, zonder te kunnen spreken,
anders dan het eeuwig laatste woord amain.
Toen het vijf mei werd, zei de jonge vrouw,
ging ik de straat op en danste de vrede in.
Gebroken geweertje voor altijd in mijn hart,
tranen over mijn wangen en de vraag naar
de schoonheid van tanks die straf en stram
ons verlangen naar vrijheid vervulden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten