Marije Langelaar was gisteren op bezoek in Poëziecentrum Nederland. Wim van Til nam zich voor over de groei in haar werk te praten. Ingetogen las ze voor uit haar eigen werk. Samen op zoek naar het weZENlijke trilgetal, wat is het hazige aan een haas? Kant en Ken-leer staken de volle tafel over. De onzekerheid van de zekerheid. Ze was beeldend kunstenaar die niet meer de slavin van de dingen wilde zijn. Voor de pauze slaan de vonken rond. [zie en luister ook hier>] Na de rust laat ze het vuur branden om ons langzaam met opgewarmde ziel de koude wind in te sturen door aan slot de prent voor te dragen. Marije bedankt. En Gerrit voor de prent.
Hert | Marije Langelaar
En ik kijk naar mijzelf.
Voel mijn benen zich verdunnen en draaien
onmiddellijk volgen mijn armen het groeien van hoefjes
ik stap uit mijn jurk en mijn hemd inmiddels te groot en
voel mijn vacht in de wind
mijn oren richten zich zetten uit en ik
luister naar het kletteren van borden ver in de keuken
het waaien van gras
ik hoef niets meer.
Zo als hert heb ik dorst niets dan dorst en
beweeg naar het water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten