Jan die ik -en met mij vele anderen- graag langer nog in levende lijve had willen meemaken. Maar die ook eeuwig -zolang eeuwigheid mag en kan duren- in mijn gedachten zal blijven leven.
Moderne misverstanden
Het vervelende van dood zijn is
dat de zogenaamde levenden denken
dat ik er niet meer ben.
Van het ene op het andere moment:
non-existent
en voor altijd verleden.
Ik ben hoogstens een bron van verdriet,
een dierbare herinnering
een vurig gemis.
Soms mag ik even binnen in je dromen,
maar ‘s morgens wordt je wakker
in zintuigen, waarin ik niet meer binnen kan.
Ik wil je wenken,
maar je kijkt de andere kant op.
Ik wil tegen je fluisteren,
maar je spreekt te luid.
Mijn taal is de taal van de stilte:
leer mijn taal.
Ik zit niet in een urn,
Ik lig niet in een graf.
Alle stof heb ik allang van me afgeschud.
En toch ben ik bij je.
Ook andersom:
voor doden die zeker wisten,
dat ze er niet meer zouden zijn,
is het leven hier een wonderbaarlijke verrassing.
Een frisse duik in een zwembad zonder water
maar dan omgekeerd:
een duik in het niets dat iets blijkt te zijn.
Zonder enig benul van hoe, wat, waar en waarom,
scharrelen ze hier rond als pasgeborenen,
die hun ogen nog niet kunnen openen.
De deur van de oven van het crematorium
is niet de laatste deur die achter je dicht gaat.
Die deur is geen branddeur tussen iets en niets.
Het leek zo’n logische gedachte:
iets is materie of is niets
en toch ben ik bij je.
Er is licht,
alles verlichtend licht.
In dat licht leef ik, in dat licht leef jij.
Leven wij.
Jan Opdam | 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten