De dichter bezoekt het V1 monument in Warnsveld, de langwerpige gedenksteen heeft een gat dat leegte weerspiegelt. De steen staat tussen de molen en een speelveld in. Ze hebben vast geen molens in Oekraïne, denkt Eva, en er wordt ook niet veel meer gespeeld.
Inslaan
De zon verlengt het monument,
met een spoor dat neerlegt
wat nooit went.
In de schaduw van de aanval
ligt een zwarte bladzij
die niet omslaan zal.
Hij vertelt van het gat in zijn steen,
want niets vult nog de leegte
of kan eromheen.
En de leemte toont de wieken
van het gemaal in dit gedicht
dat hoorbaar kreunt om droevig zicht.
Oh, bevrijd me uit de dwang van dit te schrijven.
Zelfs ritme maakt niet logisch wat niet valt te rijmen.
Want ik kan de zin niet vinden
die zalft of sust of zingt
en wil zijn vuige naam niet spellen
met mijn inkt.
Morgen klinken hier gewoonweg
sirenes zonder schennis,
gaan we door met wasgoed
en wat schoon te poetsen is.
Vegen zij opnieuw de scherven
die hen niet zullen breken,
sterven elke keer iets meer
en gaan dan weer door met leven.
Totdat alles op een dag
nog stiller komt te staan;
de bommen niet meer klinken,
maar voor altijd blijven inslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten