Opvouwbaar bos
ik draag
een opvouwbaar bos
in mijn
broekzak
en soms
als ik schrik
van een
blik
of
geluid
klap ik
het uit
in een
mum van tijd
spruit
alles op
de
prachtigste woorden
worden
geladen
erbarmen, genade
ze
duizelen
door de
bladeren
ik rust
met mijn buik
op
moeder aarde
ze ruikt
naar roest
net als
toen ze me baarde
ze
lispelt
kind
je mag
altijd blijven
dan
fluit het kruid
de wind
begint
te
draaien
een
specht bescheurt zich
tussen
de struiken
ik hoor
hem schateren
of is
het huilen?
ik was
mij met klaterend
hemelwater
dep butsen
en builen
baan mij
een weg naar buiten
klap het
bos weer in
niet te
beschrijven
Helma Snelooper
foto: © Bert Scheuter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten