Vanaf moment één dat ik het hoorde kwam dit gedicht bij mij binnen. Je zou het kunnen afdoen als een taalexperiment met al die afgebroken zinnen en het eindeloos laten terugkeren van het woord 'altijd'. Maar er boven dat uit stijgt een diepe melancholie. Het loslaten van wat er ooit was, het voorbijgaande, het vervagen, dat wordt hier gepakt. Met een aantal doodsimpele woorden laat Remco Campert 'altijd' overgaan in 'nooit'. Ik weet 't, het gedicht is gemaakt om samen met jazzmuziek te klinken, maar gaandeweg hoorde ik er heel andere muziek bij, juist omdat het gedicht van zichzelf al zo muzikaal is.
Tom America
Geen opmerkingen:
Een reactie posten