Vreden - Altes Rathaus
Familiepost - Hans Mellendijk vandaag in de Gelderlander edities Achterhoek
Sinds het besef dat we wezen waren geworden, na het uit de
tijd komen van onze ouders werd de traditie geboren. In mei, soms pas juni, rondom de trouwdag van vader en moeder
komt de familie bijelkaar. Ik en mijn drie zussen. Daags na de overwinning op
Spanje laten we ons het gebak bij de koffie lekker smaken. De stemming komt er
al behoorlijk in als mijn jongste (tweeling)-zus mijn 'tussenzus' (die tussen
de jongste en oudste in dus) een envelop aanreikt.' Zeg ben je niet wat
vergeten?' 'Wat ik?' 'Ja kiek d'r maor 's in.' Ze graait er met haar vingers
een vel postzegels uit. Allemaal prachtig gekalligrafeerde enen, uit de vorige
eeuw. 'Hé die kö'j nog mooi
gebruken. Tiggenwoordegs gift 't alleen maor enen op de zegels!', roep ik haar
toe als mijn zwager tussen neus en lippen -doelend op haar zuinigheid met
vlijt- weet te melden dat hij de briefjes van honderd er maar voor de zekerheid
heeft uitgehaald. De toon is door de koude kant gezet. Mijn zus weet te melden
dat ze de enveloppen die ze met nieuwjaar aan ons had verstuurd uit de floribos van
haar schoonmoeder heeft weten te redden. Daarmee de vrek in haar bevestigend. Het
gesprek waaiert alle kanten op. Maar vooral naar de veranderingen bij Tante
Pos. Dat met die nieuwe tarieven ''t ok niks gif'. 'I-j jo neet meer wet wa'j
feitelek betaalt.' Dat het postagentschap ok weer geet verhuzen.' Ho lang
duurt' t nog da'w naor Dörkum mot um de brieven te bestellen?' oppert mijn
oudste zus. Ik herinner me de
slotbeelden van "Die andere Heimat", het onverwachte vervolg op de serie
van Edgar Reitz, nu tegen de achtergrond van de 19e eeuw als honderduizenden
Europeanen vanwege armoede besluiten de oversteek naar Brazilië te maken. Aan
het eind de zoekende postbode die ter paard het laatste nieuws overzee komt brengen
in het fictieve dorp Schabbach. Zou dat ons toekomstbeeld zijn, nu we steeds meer
digitaal communiceren? Dan meldt de oudste dat we in Vreden worden verwacht. Daar
wikkelt zich het programma af. De ortopedische schoenwinkel Wessels blijkt een
klein museum te herbergen over grote schoenmaten. De eigenaar weet in smeuïg
Nederlands verhalen te vertellen over zijn reizen naar de grote reuzen die van
hem schoenen krijgt aangemeten. Een collectie van minatuurschoenen illustreren
de geschiedenis van de schoenfabricage door de eeuwen heen. Na een pick-nick
langs de Berkel wacht de volgende surprise; Das Deutsche Scherenschnittmuseum.
Een werkelijk pracht verzameling kunstknipwerk, met veel werk uit Nederland
maar ook de rest van de wereld is vertegenwoordigd. Van Postiljontijdperk tot
een minutieus knipwerk dat Christo's megalomane inpakactie van de Berlijns
Reichstag verbeeldt, uit de moderne tijd.
Dan zie ik opeens dat het vanmorgen allemaal voorspeld is. Ik
zie een knipwerk gecomponeerd uit een vel postzegels uit de Crouwel-periode. Blauwe
zegels van 10 cent, doormidden geknipt in een wonderschone lijnvoering vormen
een pracht landschap. De dag kan niet meer kapot, met zo'n overdreven
toevalligheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten