Waarom de polarisatie stad/platteland op de spits drijven?
Die obsessie is nóg onzinniger als je weet dat onze neuronen
ons leiden, dat onze uitingen dus feitelijk niet eens onze éigen
ideeën, meningen en verlangens vormen. De hoogste tijd om
de illusie van het heilige individualisme, onze zalig verklaarde
individuele ‘vrije keuzes’, opnieuw te bezien en onze blik te
richten op wat we samen kunnen delen en opbouwen.
Illusies
Het individualisme als kwaal
Wij willen wel, maar kunnen
wat wezenlijk is niet aan.
Met onze wil lukt dat niet
en niet met onze verlangens,
want zij behoren ons niet toe.
Jij bent het niet die tot mij spreekt.
Ik hoor wel de aangeslagen neuronen
daar ver onder jouw golvende geluid.
Ik ben de Achterhoeker niet,
het zijn mijn neuronen die,
diep in mijn brein, onvatbaar
Achterhoeks afgeregeld zijn.
In die diepte ben jij niet mijn oppositie
en ik geen verzet tegen jouw verstand.
Niet onze tegenstelling geldt daar
maar wat onbrekelijk ons verbindt.
Het willoos menszijn baart geen angst.
Wel dat wij weetlust zouden verliezen
naar onze nieuwe neuronale status ...
... dan drijft de ik, die er niet is, de leegte aan
en krimpt ons menselijk zijn naar niets.
De primeur van Bert Scheuter zijn laatste gedicht als Dichter des Achterhoeks voor de wekelijkse rubriek DICHT in alle edities van het Achterhoek Nieuws 👉 voorgedragen in De Veldhoek na de lunchpauze van
de 30ste Middewinterstappen 👉, op 30-12-2024.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten