Dichtersbankje | Remco Campert
Aan mijn vrienden de schilders
voel ik me het meest verwant
want ze schouwen in een gezicht
een lichaam een landschap
kleur die pokert met een vorm
de rauwe vlek van het rode oker
blijkt een luie dij in het licht
van het voltooide schilderij
Van mijn vrienden de schilders
heb ik het kijken geleerd
het nijvere speuren naar het moment
waarop het beeld zich ontsluiert
Bonnards schuit, op de plecht voorgoed
gedroomd 't meisje, drijft op de vijver
waarin beschroomt aan de kant
de jongen met een twijgje roert
In mijn vrienden de schilders
herken ik ook wat mij beroert
hoe in een overhoedse wending
schitterend in het kunstlicht
de ademloze salto mortale
van de beheerste acrobaat
een ogenblik en voor eeuwig
de schone waarheid wordt
© Remco Campert
Uit: Een neger uit Mozambique
De bezige bij, Amsterdam 1988
Geen opmerkingen:
Een reactie posten