Bij het nieuws over Sem Vijverberg denkt de dichter aan het schilderij van Edvard Munch: ‘De schreeuw.’
De schreeuw
soms draagt iemand een geheim
toont zich iets van het torsen
de hals zwelt op een ader klopt
de tred wordt net iets te zwaar
maar vaak openbaart zich niets
we gaan aan het geheim voorbij
een knoest een korst over een wond
onthutste ogen open mond
dat schilderij van Edvard Munch
het lijkt alsof de schilder schreeuwt
maar hij sluit zijn oren af
voor de schreeuw van de natuur
wolken als bloed tongen van vuur
het geheim blijft ingevroren
onzichtbaar zelfs voor jou
je bouwt je huis er overheen
de wand verschuift de vloer beweegt
het breekt onder je voeten
het landschap schildert door ons heen
braakt kleur in stormende lijnen
niemand verdwijnt voor altijd
de Vijverberg onthult de pijn
beschut en brengt ons samen
we geven het kind zijn naam
Geen opmerkingen:
Een reactie posten