De reus van Enghuizen, de majestueuze kastanje is geveld. Niet geheel onverwachts. De uitloop een zijner takken heeft meer levensruimte gekregen. Wat ons rest is een herinnering. Een gedicht.
Achterhoek | Bert Bevers
Dreven, onland, singels rusten teugelloos
arglistig. Breed van loof popelt de kastanje
in verzuim van wind, geruste cadans van
ontsluiering. Bedachte poeltjes spiegelen
gedachten, voortsnellend als kurkjes in
een beek. Daarin ontwaarding van toekomst
vol theater. Er lijken ritornellen in de noen
te klinken, loom en vroom. Je hebt mensen
die tussen dwarrelende bladeren vallende
veertjes herkennen. In kruinen is het stil,
soms.
Een Enghuizer Dialoog uit 2011⇲
Geen opmerkingen:
Een reactie posten