Poëzieklinkplek herbezocht

Op 19 mei j.l. troffen Maarten Buser en Wim van Til elkaar op de Poëzieklinkplek van het landgoed Enghuizen. In het kader van de Enghuizer Dialogen reageerde Wim op nieuw werk van Maarten dat hij naar hem had opgestuurd. Maarten gaf deze week één gedicht vrij. Voor publicatie van zijn overige nieuwe werk dienen we geduld te oefenen, in ieder geval tot na publicatie in Het Liegend Konijn later dit jaar en in andere tijdschriften en ooit in zijn tweede bundel. Maar bij deze dan toch een tipje van de sluier.

Maarten Buser | Wim van Til

1.     De expansie

De persconferentie was bagger

Ze haalden alles door elkaar

Praatjes sijpelen door; zoveel dat

van bordkarton kan zijn

Gesprekken gaan over je

verdwijning en de steeds

grotere tussenruimte:

waar ik sta en waar zij staan en waar jij

zou kunnen zijn. Alles wat bevestigd mag

is dat er aantekeningen zijn gevonden

over ‘tijdreizen werkt’ (waarvoor,

waartegen?). Als ik voorbij loop

kruipen papiergele rolgordijnen verlegen

omhoog, scheuren houden stemmen

niet op hun plek; m’n hoofd

een overwerkte plakbandhouder

Maarten Buser | Wim van Til

2.     Telkenmale

Iemand zegt gisteren en we zitten direct in de geschiedenis

van de herhaling, de blik van jij en ik.

Iemand zegt toen ik jong was. We kijken hem in het gezicht, het is naakt

als vandaag en het draagt het spoor van afgebeulde jaren; het linkeroog hangt scheef.

Iemand zegt wacht eens even, ik was hier eerder. Dit rookgordijn is

mij bekend, het trekt zich op aan de mistige velden en zweemt door het bos.

Iemand zegt deze muziek dat is het, daarmee reis je geheel vrij

door het hele koninkrijk met de prinselijke stoomtrein.

Iemand zegt de ganzen trekken zuidwaarts waar wachten wij op,

jij en ik. Dagen zullen wij onderweg zijn.

Iemand zegt kijk nou toch, dat kuiken in het wak. Geen van ons kijkt,

het venster blijft dicht.

Iemand heft een vinger en spreekt oudtestamentische woorden die niemand verstaat.

Er is geen doorkomen aan, de lucht verdikt.

Iemand zegt dit wil ik hebben en houd een talisman tussen de tanden.

Honger is een vreemde vriend, mijn vriend.

Iemand staat op een tweesprong, ziet de rivier

in het dal zich vertakken. “Ik heb geen bootjes gereed”, leest hij hardop.

Iemand zegt ik ken een man die niet meer kon genezen. Hij zal

wel dood zijn onderhand.

Iemand zegt dit zijn vuilbomen die moet je ruimen, ik heb de tuin

graag ordelijk geknipt en dit keer wel eens stipt op tijd.

Iemand staat op en zegt ik ben die man, ik heb alles al tig keer gezien.

Wie harkt vandaag de oude bladeren van het gras? Ik dus niet.

Iemand telt de maanden af. Iemand kijkt in de spiegel en ziet

al deze woorden in het kaarslicht van het jaargetij gespreid op tafel.

De hond ruikt verlekkerd aan de kerstdis, terwijl het konijn zich angstig

aan de schaal onttrekt. Er zitten er 3 in de zaal; zij zwijgen.

Hier meer foto's gemaakt door Tonny Buser 

ook Julia von der Fuhr c.s. was erbij.⇲