Ondertussen in La Golada

 Dorsers | La Golada | Atlelier Ton van Vliet | Terborg

Vorige week vrijdag waren we met een aantal BREEKijzer leden op atelier bezoek bij collega Ton van Vliet. De fotograaf waar Cees Nooteboom in Nootebooms hotel (blz. 382) o.a. schrijft:"Een andere brief was een bericht in foto's. Een jonge fotoraaf en vormgever, Ton van Vliet uit Terborg, heeft iets van zichzelf herkend in wat ik over Spanje en Galicië schrijf en stuurt me de foto's die hij in La Golada, een dorp in Galicië op weg naar Santiago, gemaakt heeft. 'Het is geen bijzonder dorp,' schrijft hij,'maar een gewoon dorp. Ik kende het toevallig van twee vakanties. Als je van Lugo over de N640 naar Pontevedra rijdt, kom je er na ongeveer 50 km doorheen. In principe had ik net zo goed een ander dorp kunnen kiezen, maar ik kende de mensen en zij mij.' 

 Dat is op die foto's te zien. De fotograaf moet in dat dorp een plaats veroverd hebben waardoor hij bijna onzichtbaar geworden is als vreemdeling. Als onzichtbare observator heeft hij er tussen gestaan, in de kerk, in het café, bij de oogst, bij het dorsen. Het resultaat is een aantal beelden van een grote intieme kwaliteit. Ver van Nederland is deze wereld, ver in afstand, nog verder in tijd. Hier zijn nog dingen geldig die voor de mutanten die wij zijn geworden al niet meer bestaan. Nergens staat de tijd stil, ook daar niet, maar door de snelheid van het omringende lijkt het zo. Eens heb ik ik in de late herfst door die streken gereisd. Modder, karren met wielen zonder spaken, alsof het nog niet mogelijk was geweest die uit te vinden. Er is iets vreeswekkend aan de aanblik van dichte houten wielen, ik kan niet goed zeggen wat, je kijkt van buitenaf in een voorbije tijd, er kleeft iets aan je dat de mensen die daar nog leven zou kunnen besmetten. Herders heb ik gezien in de verlaten landschappen, in jassen uit riet gevlochten, de woorden voor de instrumenten die de boeren gebruiken ken ik niet meer, het zijn woorden als reek en vlegel, de geluiden die erbij horen zijn al bijna uitgestorven. "

Ton was er onlangs op verzoek van de lokale bevolking weer. Hij liet er de foto's van zien. En vertelt ons geestdriftig, maar dan op een andere wijze, waarvoor ik het juiste woord niet zo snel kan vinden, over de belevenissen. Nu vele jaren later, ruim dertig jaar geleden.

De nieuwe generatie bekijkt de tentoongestelde foto's met de i-Phone.

Cees Nooteboom schrijft in Nootebooms Hotel ook: "Een onaards licht gebruikt Van Vliet, licht dat hij ergens gevonden moet hebben op een oude zolder, licht dat er haast nooit meer is. Het laat zijn dorsers half in het duister, het zondert zijn kerkgangers af van de haast van de wereld en wikkelt zijn beelden in een stilte die haast niet te verdragen is." 

Na het opnieuw zien van desbetreffende foto's kan ik dit niet anders dan, alleen maar, beamen. Hier meer foto's> En Ton dank je wel!