Horrordraaiboek | Hans Mellendijk, de Gelderlander 1 februari 2014, edities Achterhoek.
Hét idee spreekt me wel aan. Eén Achterhoekse gemeente. De
gedachten erover gonsden en stuiterden met enige regelmatig over de stamtafel.
Zaken als beter onderwijs, een bloeiender cultureel leven, Achterhoek als
groene duurzame rust- en werktuin tussen Randstad en Rurhgebied, en als de
innovatief centrum op de as Enschede-Eindhoven waar de maakindustrie weer zijn
kansen krijgt, wisselden zich daarbij in hoog tempo af.
Als ik de door Den Haag geparachuteerde Liesbeth Spies mag
geloven, wordt er nu door de gemeenten slecht samengewerkt. Als tijdelijk
voorzitter van Agenda 2020 brengt ze dit jaar de eenentwintig kernen in beeld.
Waar komen de voorzieningen, waar zijn ze nodig? De scholen, zorginstellingen
zwembaden, noem maar op. Welke zijn echt nodig in het magische jaar 2020. Als er niet wordt doorgepakt voorspelt
ze een horrordraaiboek met sloop en leegstand.
Gretig las ik begin dit jaar een artikel waar de
Bredevoortse kroegbaas zijn plannen ontvouwt voor een provinciale partij. Een
partij die als ik het goed begrepen heb de provinciale laag in het
bestuursysteem afschaft. De Achterhoek als één gemeente, waarbij elk dorp of stad zijn eigen lokaal gekozen
bestuur heeft. Ook geen landstreek met een hoofdstad. Nee een gebied dat
bestuurd wordt vanuit de verschillende
oriëntatiepunten. Door deelraden, met een eigen budget. Zij weten het
beste wat er nodig is. Ik moet denken aan het Franse systeem, waar elke negorij een eigen gekozen burgemeester heeft,
die dicht bij zijn cliënten staat. Ik begin sterk te twijfelen of dit model gaat werken in de Achterhoek.
Ik zie opeens in elke kern nieuwe zwembaden gebouwd.
Ik glimlach als ik het artikel beter lees. De morsige waard
zoals hij in een blog van een bevriend dichter figureert wordt door zijn vriendin
geaard. Met een opmerking over leeftijd en de blijkbare achterstand in het
timmerwerk van de panden wordt hij even in de harde werkelijkheid getrokken. En
opeens gaat er bij mij een lampje branden, is hij ook geen eigenaar van dat
pand dat daar in mijn eigen dorp ontroerend staat te verkrotten? Aangewezen als
één van de schandplekken. Een bijzondere vorm van monumentenzorg en onroerend
goed beheer. Zou dat soms zijn oplossing voor de krimp zijn? Mijn gedachten
dwalen af naar een moment enkele
jaren terug toen mijn lief en ik zochten naar een overnachtingsplek in Frankrijk. In
een gebied waar de Tour net die namiddag was gearriveerd toen ons hotel per
abuis op een verkeerde dag door ons bleek gereserveerd en volgeboekt aangaf .
En dat ook deed in de hele nabije omgeving en we uiteindelijk steeds verder van
de Autoroute du soleil afdwalend diep in de binnenlanden terecht kwamen. En we
zodoende kennis maakten met de troosteloze leeggelopen dorpen en stadjes van
het Franse platteland. Zou dat zijn grote plan zijn?
Nee, dan geloof ik toch maar dat ik in maart met een mindere
avontuurlijke partij in zee ga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten