Herfststukje
Behalve de man, die de Veentjes de
mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel ontmoet dan
de Herfstschommelaar. Toen ik hem vroeg wat hij nou het aller mooiste vond,
tekende hij met zwierige hand zichzelf, in een schommel aan een knoestige tak
van een eik, te midden van warrelende herfstbladeren. Nu kan ik me dat nog wel
voorstellen in een olde wieven zommer, zoals afgelopen weekend. Maar in het
algemeen somber ik, in de stilte voor de novemberstormen.
Eén dag voor de herfst een aanvang
neemt, eindelijk die nieuwe schoenen kopen, want de oude zijn nu toch echt
kapot. Op het moment dat ik de winterstappers aan het passen ben, plotseling
langgerekt getoeter. Van schrik schamp ik de schoenlepel door mijn wollen sok.
Een honderdzeventigtal vrachtauto's rijden een liefdadigheidsritje over
het Kerkplein. De onzalige happening gaat gepaard met het geluidsniveau van
honderd maal de Rotterdamse havens in de mist. De misthoorns doen pijn aan
m'n oren. Buiten loopt het verkeer zich compleet vast. Met de fiets schraggel
ik me een weg door de verkeersknoop naar de textielboer en bemachtig, in
vijf minuten een paar nieuwe sokken. Da's lekker snel. Dankzij de laatste dag
van een ingewikkelde kortingsactie; afrekenfile bij de kassa. Na een uur in
de rij nog even naar de supermarkt. Te vroege brokken speculaas in de winkelrekken.
Thuisgekomen liggen ongevraagd Sinterklaasfolders in de brievenbus. De
buurman blowt de herfstbladeren, gemengd met zwerfvuil de straat op. Ik
heb wel eens zo'n dag, da'k mezölf niet lieden mag, zingt het Drentse Skik
op de radio. Kinderen lopen met Herfststukjes over de stoep. Wat let mij, er
een te maken.
Woorden vloeien stroperig traag uit de
pen. Dan maar direct op de tekstverwerker. Het beeldscherm deelt mee dat de
wintertijd is ingeschakeld. Help! Het apparaat toch maar eens naar een computergehoorzaamheidscursus
sturen. Mijn vingers slaan de letters op het toetsenbord verteerd aan.
Allemaal voortekenen dat het weer
zover is. Hoogste tijd voor mijn zelf ontwikkelde herfsttherapie. Het helpt mij
van de jaarlijks terugkerende gedeprimeerdheid af. Werkgevers zullen het mij
niet in dank afnemen als ik de kuur wereldkundig maak. Uit recent onderzoek
blijkt dat sombere mensen beter werk afleveren dan levenslustige types. Maar
omdat u in deze krant de tips van Diekstra moet ontberen zal ik een klein
tipje van de sluier oplichten.
Een muziektherapie die zich
kenmerkt door een zwelgen in neerslachtigheid. Muziek met een hoog Cave-gehalte
zoals vriend Willem het noemt, vernoemd naar de droefgeestige muziek van het
Australische fenomeen Nick Cave. Arno Hintjes, Jacques Brel, Tom Waits horen
in het rijtje thuis. En blues, veel blues! In een vrolijk up-tempo, een
ongerijmdheid de blues eigen. Nieuwe melancholieke muziek dat de genezingswijze
heeft verbeterd is de CD "Merakels". Meeslepende weemoedige
toonkunst door het trekzakpilotenduo Frans en Hans.
Een robijnrode Herfstbok kan helpen om
in de goede stemming te komen. Maar met mate! Want veur da'j 't wet hei'j de
goedwies kapot! En kö'j weer van
veuraf an beginnen.
Hans Mellendijk, de Gelderlander, edities Achterhoek, 19 oktober 1996
Geen opmerkingen:
Een reactie posten