Mayday-mayday!
In
mijn allerdaagse kloffie waag ik mij op de zonnige vrijdagavond in “Het hol van
de Leeuw”. Toch nog maar even de Oranjekoorts proeven, voordat het te laat is.
Even 'live' meemaken of ik m’n toppositie in de voetbalpool van café “’t Veertje” kan consolideren. Een eerste plaats; dankzij de
enige juiste voorspelling van Joegoslavië - Slovenië.
M’n
staminee is ter gelegenheid van EURO 2000 omgetoverd in een Huis van Oranje. De
oranje vloerplaten van voorgaande voetbaltoernooien zijn gelukkig versleten en
liggen te rotten in de opslag, weet uitbater Gertman me te melden. Dus die pijn
aan de ogen wordt mij dit jaar gelukkig bespaard. Gertjan wijst me een mooie
plek aan de tap en komt naast me zitten. De kroeg dromt langzaam vol met, in
schreeuwend oranje geklede, liefhebbers.
Als de tigste leeuwenkoptoupet langs
ons heen schraggelt om een zitplaats vóór het televisiescherm te bemachtigen
begint Gertjan te mopperen. ‘Die jongeluu hebt ’t tegenwoordig maor makkelijk!
Oranje T-shirts, oranje opblaoskronen, oranje aoveralls, ’t is jao allemaol
veur ‘n prikkie te koop. Nea, dan hadden wi-j ’t vrögger toch völle
moelijkerder. Toen was d’r nog gin Oranjekoorts. Wi-j mosten ons witte
sporthemd zelf varfen. En onze leeuw heb ik d’r zelf persoonlijk op motten
borduren. In kruissteek!' ‘O ja, Dortmund vierenzeuventig!’ In een flits
herinner ik me zijn potsierlijke Hollandse leeuw. De leeuwen van het Wissche
gemeentewapen waren als sjabloon gebruikt. De Duitsers zagen het aan voor een
hond.
‘Trouwens,
wat oog i-j kaal!’ Ik kijk hem niet begrijpend aan. Triomfantelijk tovert
Gertjan een oranje stropdas uit zijn broekzak. ‘Hier strik ow den maor veur,
dan zie’j d’r minder meeps uut!’ Ik wil protesteren. Maar om de sfeer in ”’t
Veer” niet te verpesten laat ik mij gewillig de strik omdoen. In de barspiegel
bekijk ik het frommelige resultaat. Niet geheel ontevreden bestel ik twee
evenementenbiertjes. Ik geef hem d’r een. ‘Nó good dan, proost dan maor! Op een
mooie pot!’ Tijdens het Wilhelmus, staandebeens meegezongen en af en toe
spiekend vanaf een oranje rug, ontwaar ik een oud Oranjesouvenir. Het
nageschilderde plaatsnaambord van Saint Denis. Een WK-etappeplaats van onze
Guus. Frankrijk, twee jaar geleden. Ik zie nu pas het typografisch grapje; als
een bezwerende correctie is boven de ‘n’ en ‘i’ van Denis een iets kleinere ‘n’
geplaatst. Heilige Bergkamp. Het kwartje valt wel heel erg laat.
Zo
ook, het eerste doelpunt. Met een nul-nul stand gaat het café morrend de rust
in. Davids wordt ongevraagd geadviseerd zijn bril op te zetten. Een zielloze
stumper wil het hoofd van Frank laten rollen en scandeert ‘van Gaal!’. Ik smoor
hem bestraffend de mond: ‘de Denen hebben schuld. Ze geven ons Oranje niet de
kans, mooi te spelen!’ Gelukkig, na de pauze is dan eindelijk de passie terug.
De ballen komen nu bij de juiste spelers voor de voet. In de zevenenvijftigste
minuut, de bevrijding. Dennis breekt door en komt de Deense doelman integen. De
terugstuitende bal wordt door Patrick laag in het lege doel geschoven. Gertjans
relaas over buitenspel raakt verloren in het helse kabaal van de juichende
meute. Ik hou het maar op vrouwe Fortuna. Zij is ons team, tot nu toe, toch al
zo goed gestemd en hopelijk mij ook. Want deksels, het lijkt er even op dat
mijn voorspelling uitkomt. Dat betekent mooi tien punten extra! Schjønberg
schopt echter roet in het eten, door de strafschop te missen. Een uur later
wordt de nieuwe ranglijst opgehangen. Met stip ben ik gezakt naar de
drieënvijftigste plaats! Een alarmerend -mayday-mayday!- is achter mijn naam
gezet en dat op zo’n mooie juniavond, terwijl het oranje zonnetje weer schijnt.
Hans Mellendijk, Gelders Dagblad, 24 juni 2000
Geen opmerkingen:
Een reactie posten