Twitterarea
Terwijl het in
de tuin een leven van jewelste is -de bonte specht maakt ruzie met boomklevers
in zijn gebied- kijk ik in mijn virtuele wereld. Net als in het echte leven kom
je daar ook vreemde kostgangers tegen. Twitterarea. Bijvoorbeeld de zelfbenoemde
communicatiedeskundige die zich afficheert met prikkelende tweets. Als je jezelf
maar vaak genoeg op de borst slaat ga je er zelf in geloven. Hanig gedrag, met
opvallend vaak wisselende opinies. Knap hoe zijn huid als een kameleon
verkleurt al gelang de gevoelstemperatuur van de wisselende broodheren, die hij
hiermee zoekt of dan weer dient.
Plots boeit hij mij echt met tweets over de blamage
van de promotieactie Doetinchemmen. Van
dik hout zaagt men planken. Helaas worden er geen nuances aangebracht als hij
een vergelijking maakt met de ECHT
Achterhoek promo. Achteraf niet vreemd want ik herinner me de tweets dat
hij frisse input ging leveren bij die club. Het Doetinchemmen-bureau vergeleek hij met de wereld uit Haantjes van Kluun met het andere was helemaal
niets aan de hand. Even later pocht hij zelf bij een clip over ‘een structuele communicatie-deal’. Ik bedoel maar. Wie bakt er hier lucht?
De objectiviteit is
ver te zoeken en dat is wel vreemd als ik lees dat hij zich ook journalist
noemt. De scheiding tussen letterknecht
en de privépersoon is diffuus. Zijn
badinerend gekwetter wil in de verte maar niet lijken op de politieke
commentatoren, die ik in de grote wereld gewend ben. Telkens verschijnt er een
spotprent van Peter van Straaten op mijn netvlies. Een jongetje met snotneus en
hele lange tenen. Ik twitter hem over een montagefout bij het bedrijfsfilmpje
dat daardoor meer op mijn lachspieren werkt dan op serieuze aandacht. Nòw heb
ik ‘t schaop an ‘t drieten. Een geblaat waar de honden geen brood van lusten: ‘Hans,
Je vindt het vast niet heel verrassend dat ik je een vervelende ouwe zure
kunstenmaker vind.’ Heel laf via een DM-tje (twittertaal voor persoonlijk).
Geen open vizier. Verbaasd over het verbaal geweld van de communieadviseur ben
ik benieuwd naar zijn visie. Op zijn blog besef ik dat ik de beer ben die
weggejaagd dient te worden.
Duh-duh-duh-duh, mi-j duch, duh-duh roffelt de specht lustig voort. De
boomklevers zijn inmiddels verjaagd uit het gebeeldhouwde nest in de berk. Sòh, te veel woorden vuil gemaakt aan dit
voorbeeld. Twitter als valkuil door te impulsief reageren. Gelukkig zijn er ook
andere gasten die voorbij komen. De spontane happening die ontstaat met #fe11 (de
z.g. hashtag [het hekje] is een middel om te kunnen filteren): in de loop van de eerste
vrijdag van april verschijnen er massaal berichten over het geweldige evenement
dat gaande is. Mensen die in de files staan en elkaar zoeken en tegen komen op
wat gewoon een fictief event blijkt te zijn. Twitter, als collectieve
uitlaatklep waar feitelijk geen 1 april voor nodig is. De langverwachte Homo
Ludens is waarlijk opgestaan.
Hans Mellendijk, de Gelderlander 16 april 2011, edities Achterhoek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten