Het
ongerijmde
Met de Paasdagen zie ik de
vraag op internet voorbij flitsen: “Waarom wenst
iedereen je een VROLIJK Pasen? Valt er twee dagen achter elkaar wat te lachen
dan?” Ik vermoed iemand die van god los de symboliek rondom de feestdagen helemaal
is kwijtgeraakt. Of zou het voorjaarsvermoeidheid zijn geweest? Hebben we aan
één paasdag al voldoende? Kunnen we de vrije dag niet beter op ander moment,
collectief opnemen?
Terwijl er in Den Haag
op het wandelgangenparket over eigen schaduwen gesprongen wordt en
wandelgangenpakketjes worden gesmeed, geraken we langzaam in de schaduw van de
herdenking waar niets vloeibaar wil worden om maar in een ongerijmde
beeldspraak vast te lopen. Dient de bevrijding zich aan nu het
gedoogpartnerloze kabinet nieuwe verkiezingen bewerkstelligt? Vier vijf mei is
de leus en inderdaad vandaag toevallig een vrije dag te vieren omdat het op een
zaterdag valt. Een mooi agendapunt voor een nieuw te vormen coalitie. Laten we
dan de tweede Paasdag maar ruilen voor een Nationale feestdag op vijf mei, zijn
we van die ongerijmdheid ook af.
Vier vijf mei; het Nationaal Comité 4 en 5 mei toonde een
flink staaltje van vergevingsgezindheid. Ik las het gedicht en kon er vrede mee
hebben. Ik ben van na de oorlog. Anderen vonden het onvoorstelbaar dat een
scholier tijdens de jaarlijkse dodenherdenking op de Dam een gedicht zou
voordragen over een oudoom die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aanmeldde
bij de Waffen-SS. Je mag het er wel over hebben maar niet op 4 mei. De
15-jarige Auke de Leeuw laat in het gedicht zien hoe de oorlog generaties lang
doorwerkt en hoe er binnen één gezin 'goede' en 'foute' keuzes zijn gemaakt.
Vier kinderen van het gezin van de oudoom zaten in het verzet en hebben
waarschijnlijk levens gered. “Het gaat over het maken van keuzes en hoe hij
ervoor kan zorgen dat het een betere wereld wordt. De dichter roept op integere
wijze de generatie van nu juist op om te blijven herdenken, een generatie waar
wij een appèl op doen om te blijven herdenken." Allemaal waar, maar in de
belevenis van velen is het al ongerijmd om er alleen maar aan te denken, op 4
mei.
Ondertussen is men in
Vorden wel over de schaduw heengestapt. Men stelde gisteren de stille tocht
gangers in de gelegenheid ook langs de graven van jonge Duitse soldaten te gaan
en hen in de herdenking op te nemen.
Ik zelf ben er nog niet helemaal uit.
Dan vallen mijn ogen op
een uitnodiging. Het is weer de kunst die me in de gelegenheid stelt in het
reine te komen. In Winterswijk en Laag Keppel opent vandaag een dubbelexpositie; Het ongerijmde.
Daar zijn acht
kunstenaars bijeengebracht die
hun waarneming van de wereld als uitgangspunt van hun kunst nemen. De
waarneming vertekent op zichzelf al. Wat overblijft is een vertekende werkelijkheid,
de verbeelding die zegeviert over de sleur van alledag. Maar dit terzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten