zaterdag 24 september 2011

Uit de oude doos | Herfststukje


Behalve de man, die de Veentjes de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel ontmoet dan de Herfst­schommelaar. Toen ik hem vroeg wat hij nou het aller mooiste vond, tekende hij met zwierige hand zichzelf, in een schommel aan een knoestige tak van een eik, te midden van warrelen­de herfstbladeren. Nu kan ik me dat nog wel voorstellen in een olde wieven zommer, zoals afgelopen weekend. Maar in het algemeen somber ik, in de stilte voor de novemberstormen.

Eén dag voor de herfst een aanvang neemt, eindelijk die nieuwe schoenen kopen, want de oude zijn nu toch echt kapot. Op het mo­ment dat ik de winter­stap­pers aan het passen ben, plotse­ling langgerekt getoeter. Van schrik schamp ik de schoenlepel door mijn wollen sok. Een hon­derdzeventig­tal vra­cht­auto's rijden een liefdadig­heids­ritje over het Kerk­plein. De onzalige happening gaat ge­paard met het ge­luidsniveau van hon­derd maal de Rot­terdamse havens in de mist. De misthoorns doen pijn aan m'n oren. Buiten loopt het verkeer zich com­pleet vast. Met de fiets schra­ggel ik me een weg door de ver­keersknoop naar de textiel­boer en be­mach­tig, in vijf minuten een paar nieuwe sokken. Da's lekker snel. Dank­zij de laatste dag van een inge­wikkelde kor­tingsac­tie; afrekenfile bij de kassa. Na een uur in de rij nog even naar de super­markt. Te vroege brok­ken speculaas in de winkel­rekken. Thuisgekomen lig­gen ongevraagd Sinter­klaasfolders in de brie­venbus. De buurman blowt de herfstblade­ren, gemengd met zwerf­vuil de str­aat op. Ik heb wel eens zo'n dag, da'k mezölf niet lieden mag, zingt het Dren­tse Skik op de radio. Kinderen lopen met Herfst­stukjes over de stoep. Wat let mij, er een te maken.

Woorden vloeien stroperig traag uit de pen. Dan maar direct op de tekstverwerker. Het beeld­scherm deelt mee dat de wintertijd is inge­scha­keld. Help! Het apparaat toch maar eens naar een compu­tergehoorzaam­heids­cursus sturen. Mijn vingers slaan de letters op het toet­sen­bord verteerd aan.

Allemaal voortekenen dat het weer zover is. Hoogste tijd voor mijn zelf ontwikkelde herfsttherapie. Het helpt mij van de jaarlijks terugkerende gedeprimeerdheid af. Werkge­vers zullen het mij niet in dank afnemen als ik de kuur we­reldkundig maak. Uit recent onderzoek blijkt dat sombere mensen beter werk afle­veren dan levenslustige types. Maar omdat u in deze krant de tips van Diek­stra moet ontberen zal ik een klein tipje van de sluier op­lichten.

Een muziekthera­pie die zich kenmerkt door een zwelgen in neerslachtigheid. Muziek met een hoog Cave-gehalte zoals vriend Willem het noemt, vernoemd naar de droefgees­tige muziek van het Australische fenomeen Nick Ca­ve. Arno Hintjes, Jacques Brel, Tom Waits horen ook in het rijtje thuis. En blues, veel blues! In een vrolijk up-tempo, een ongerijmdheid de blues ei­gen. Nieuwe melancholieke muziek dat de gene­zings­wijze heeft ver­bete­rd is de CD "Merakels". Meeslepende weemoedige toonkunst door het trek­zakpilo­tenduo Frans en Hans.

Een robijnrode Herfstbok kan helpen om in de goede stemming te komen. Maar met mate! Want veur da'j 't wet hei'j de goedwies kapot!  En kö'j weer van veuraf an beginnen.

Gelders Dagblad 19 oktober 1996 | Hans Mellendijk





Geen opmerkingen:

Een reactie posten